Memory

เนื้อเรื่อง

 

 Memory ....

แสงสว่างจากดวงอาทิตย์ลอดหน้าต่าง ผ้าม่านลูกไม้บางใสที่ปลิวล้อลมยามเช้ากระทบเปลือกตาอ่อนเมื่อยามรุ่งอรุณมาเยือน เหมือนปลุกคนที่กำลังนอนอย่างสบายบนเตียงให้ตื่นมารับวันใหม่ที่สดใส เปลือกตาบางที่เริ่มคล้ำขยับกดปิดอาการแพ้แสงกับใต้ตาบวม เช้าแล้วสินะ....

ร่างขาวงัวเงียพลิกตัวมองข้างกายก่อนจะพลิกตัวอีกข้างมองนาฬิกาที่หัวเตียงเพื่อย้ำว่าตัวเองไม่ได้ตื่นสาย 6.00 ลุกจากเตียงอย่างไม่เร่งรีบหยิบผ้าขนหนูเดินเข้าห้องน้ำทำธุระส่วนตัวก่อนจะรีบเร่งเข้าห้องครัว ทำอาหารเช้าเพื่อคนรักอย่างเช่นทุกที หยิบผ้ากันเปื้อนตัวโปรดลายมิคกี้เมาส์ที่ห้อยอยู่ข้างมินนี่มาสวม แอบหันมองมินนี่ที่ห้อยอยู่แล้วอมยิ้มเบาๆ ก็อีกคนชอบมันซะที่ไหน บอกว่าหน่อมแน๊มไม่ชอบเลยแต่ก็ยังยอมซื้อเช็ตผ้ากันเปื้อนมิคกี้มินนี่เพียงเพราะเขาอยากใส่เท่านั้น ลงมือเตรียมวัตถุดิบและเครื่องปรุงสำหรับทำเมนูอาหารง่ายๆ อย่างซุปกิมจิ คิมบับและไข่หวานของโปรดของทั้งคู่อย่างทะมัดทะแมง ก็แน่ละ เขาต้องตื่นมาทำแบบนี้แทบทุกวัน ในวันที่ไม่ต้องรีบไปทำงานตอนเช้าก็จะใช้เวลาทำอาหารเช้าทานกับคนรักด้วยเมนูง่ายๆ หรือเมนูพิเศษในวันหยุดที่ได้หยุดพร้อมกัน ความสุขเล็กๆที่มากมายเติมใจดวงน้อยให้อิ่มไปทั้งวัน

เมนูสุดท้ายถูกวางลงบนโต๊ะอาหารที่ถูกจัดไว้เช่นเคย แต่เอ๊ะ อีกคนยังไม่มานี่นา

“แทค ตื่นเร็ว อาหารเช้าเสร็จแล้ว” เดินไปเรียกคนที่กำลังนอนหลับพริ้มบนเตียงนอนขาว ใบหน้าคมที่ต้องกับแสงแดดยามเช้า ใบหน้าซุกไซรักับหมอนนุ่มไม่ยอมลุกจากเตียงจนต้องเดินมาตาม เป็นแบบนี้อีกแล้วนะ คนนอนเยอะ... ก็แทคไม่ยอมรับว่าขี้เซาหน่ะสิ บอกว่าต้องนอนเยอะเพราะทำงานหนัก แก้ตัวชัดๆ ฮ่าๆ

เมื่อเรียกแล้วไม่ยอมลุกร่างขาวจึงต้องเดินเข้ามาปลุกเอง นั่งลงข้างๆกายเขย่าแขนร่างสูงเบาๆ

“รีบตื่นไปทานข้าวนะครับ จะได้รีบไปทำงานกัน” กระซิบบอกคนที่ยังนอนบนเตียงเบาๆ แต่ก็ยังไร้วี่แววการตอบรับมีเพียงพลิกตัวกลับมาหาเขาทั้งที่ยังไม่ลืมตาเลยด้วยซ้ำ

“อืม” เสียงครางเบาๆในลำคอกับแรงเค้นเปลือก ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าแทคตื่นแล้วเพียงแต่ยังไม่อยากลุกเท่านั้นเอง

“วันนี้พิเศษ ของโปรดแทคทั้งนั้นเลยนะ” ก้มลงกระซิบเบาๆชิดริมใบหู ร่างสูงขยับพลิกตัวรวบอีกคนเข้าอ้อมกอดแทนการลุกไปอาบน้ำของคนรักทำให้คนมาปลุกต้องลงไปนอนด้วยแทน

“ของโปรดแทคอยู่นี่แล้วไงครับ กินก่อนได้มั้ย ง้ามมมมม” อ้าปากกว้างเหมือนเด็กน้อยรอให้ป้อนอาหารทั้งที่ยังไม่ลืมตาด้วยซ้ำ ร่างในอ้อมกอดได้แต่หัวเราะกับท่าทางของคนรักใครก็รู้ว่าแทคแอ๊บแบ๊วเสมอ แต่จะมีสักกี่คนที่ได้เห็นเวลาแทคอ้อนเหมือนลูกแมวน่ารักขนาดนี้ รู้สึกโชคดีเหลือเกินที่ได้รักคนๆนี้ ของขวัญพิเศษที่พระเจ้าประธานมาให้แก่เขา ของขวัญที่มีเพียงชิ้นเดียวในโลก ของที่เขารักที่สุดไม่รู้ว่ามากกว่าตัวเองไปหรือยัง แม้แต่จะคิดว่าวันไหนที่ไม่มีแทคเขาจะอยู่ยังไงก็ยังไม่อยากจะรู้ สิ่งเดียวที่รู้คือวันนี้ยังมีกันเท่านั้นที่ทำให้ใจดวงน้อยยังเต้นเป็นเครื่องกระตุ้นการทำงานของร่างกายต่อไป

ร่างขาวไม่ตอบแต่กลับยื่นมือไปหยิกแก้มด้วยความหมั่นเขี้ยวของคนรักก่อนจะผลักอีกคนออกให้ระยะห่างของใบหน้าออกห่างอีกนิดเพื่อจะได้มองหน้าคนรักอย่างเต็มตา มือน้อยๆเขี่ยผมปรกใบหน้าออกอย่างเบามือ เป่ารดเบาๆที่ไรผมแถวหน้าผาก เรียกเรียวตาคมให้เปิดตาสบจ้องดวงตากลมหวานของคนรัก ใบหน้าคมเพียงยิ้มเบาๆก่อนจะรวบตัวร่างเล็กกว่าเข้าอ้อมกอดอีกครั้ง

“ตัวคุณหอม แทคชอบ” จมูกโด่งเริ่มซุกซนที่ซอกคอเรียว เป่าลมหายใจร้อนอย่างกลั่นแกล้งให้อีกคนจั๊กจี๋เล่น จุดอ่อนตรงนี้ที่เขาทำให้คุณอ่อนปวกเปียกทุกครั้ง ที่ๆเรารู้กัน

“แต่แทคตัวเหม็น อาบน้ำก่อนนะ” แม้จะพยายามผลักร่างคนที่กอดก่ายออกแต่ก็ไม่เป็นผล มือปลาหมึกอีกคนยังเลื้อยพันกายไม่ยอมปล่อย

“เดี๋ยวไปทำงานสายนะคนดี ลุกเร็ว เดี๋ยวให้รางวัล” สิ้นคำพูดสายตาเจ้าเล่ห์ถูกส่งมายังใบหน้าหวานที่ห่างเพียงไม่กี่นิ้ว ใบหน้าที่โน้มเข้าใกล้เรื่อยๆจนต้องใช้ฝ่ามือกั้นริมฝีปากหนาที่กำลังมุ่งตรงรับรางวัล

“รางวัลเขาต้องรับหลังทำภารกิจเสร็จสิ” แต่เหมือนว่าคำพูดอีกคนจะไม่เป็นผล แทคยื่นมือดึงฝ่ามือเรียวออกก่อนจะโน้มใบหน้าแตะริมฝีปากกับปากอิ่มด้วยความเร็ว

“นี่เรียกกำลังใจไงครับ แล้วเดี๋ยวทำภารกิจเสร็จค่อยรับรางวัล” กำลังใจที่ทำให้คนมอบหรือถูกขโมยกำลังใจหน้าแดงระเรื่อ ฝ่ามือเรียดฟาดเข้าให้ที่แขนแกร่งก่อนขยับทางให้ร่างสูงลุกออกจากเตียงไปทำภารกิจยามเช้า

“วันนี้แทคจะกลับดึกมั้ย เผื่อคุณจะเตรียมอาหารเย็นไว้ให้” แทคที่กำลังทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อยอยู่ฝั่งตรงข้ามเงยหน้าขึ้นตอบอีกคน

“ไม่ต้องรอนะ วันนี้แทคไปถ่ายละครต่างจังหวัดคงกลับดึกเลย คุณนอนก่อนเลยนะ” พูดเสร็จก็รีบกินต่อเหมือนว่าหิวมากมายทั้งที่ไม่ยอมลุกมากินด้วยซ้ำถ้าเขาไม่ไปปลุก คุณนั่งมองแทคจนรู้สึกอิ่มตาม จ้องมองนานจนแทคต้องวางถ้วยข้าวลงจ้องตากลับ

“ทำไมคุณไม่กินข้าวหล่ะ หรือมีอะไรติดหน้าแทคหรือเปล่า” ท่าทีลุกลนหาผ้าเช็ดปากมาเช็ดปากตัวเองทำให้คุณต้องหลุดขำออกมา รอยยิ้มเต็มแก้มกับความสุขที่เต็มล้นปริ่มในอกมีเพียงไม่กี่คนหรอกนะที่ให้เขาได้

ก๊อกๆๆๆ

เสียงเคาะประตูห้องคอนโดดังขึ้นเรียกความสนใจของคนบนโต๊ะอาหาร คุณหันไปมองประตูแว๊บนึงก่อนจะนึกได้ว่าเพื่อนจะมารับไปทำงานวันนี้

“มินจุนแน่เลย” คุณลุกขึ้นไปเปิดประตูต้อนรับผู้มาเยือน เพื่อนคนสนิทที่ทำงานเดียวกันพ่วงตำแหน่งหัวหน้าบริษัทของเขาด้วย แถมยังเป็นเจ้าของร้านกาแฟประจำที่เขาและแทคชอบไปนั่งในวันหยุด

“ทานอาหารเช้าด้วยกันก่อนมั้ย เหลือเวลาเยอะเลยกว่าจะเข้างาน” มินจุนเข้าห้องมาก็ต้องสะดุดเล็กๆกับคำทักทายของคุณ เมื่อมองไปที่โต๊ะอาหารก็ยิ่งอึกอัด แต่ก็พูดอะไรไม่ได้มากนัก

“ขอบใจนะ แต่ไปเลยดีกว่าวันนี้วันจันทร์รถติดมากเลยนะ เผื่อเวลาก็ดีจะได้ไม่รีบ” ตอบคุณทั้งที่สายตายังจับจ้องโต๊ะอาหารตรงข้ามคุณก่อนจะหันมาส่งยิ้มให้คุณ ปฏิเสธไม่ได้ว่ารู้สึกอึดอัดทุกครั้งที่มาหาคุณที่ห้องแล้วต้องเจอใครอีกคนเสมอ จริงอยู่ที่เขาคิดกับคุณเกินที่คุณรู้สึกกับเขาแต่นั่นก็ไม่ใช่ปัญหาหรอกนะเพราะเขาจัดการความรู้สึกตัวเองได้ แต่คุณนี่สิ...

“ก็ดีนะ งั้นรอคุณไปหยิบกระเป๋าแป๊บนึงนะ” คุณยิ้มสดใสให้เขาเหมือนเช่นทุกครั้งก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องแล้วออกมาพร้อมกระเป๋าทำงานใบโปรด

“คุณไปทำงานก่อนนะแทค แล้วคุณจะรีบกลับมาหาแทคนะ” คุณหันไปส่งยิ้มโบกมือกับคนบนโต๊ะอาหาร ก่อนจะเดินหันหลังไป มินจุนเพียงเหลือบมองสบตาก่อนจะเดินตามคุณออกไปอีกคน ทิ้งไว้แต่ห้องเงียบว่างเปล่ากับแทคที่ได้เพียงจ้องมองแผ่นหลังคุณเดินออกไปกับมินจุน...

“วันนี้เลิกงานแล้วไปแวะที่ร้านก่อนมั้ย มีเมนูใหม่ให้ลองด้วยคุณน่าจะชอบนะ” มินจุนถือถาดอาหารเดินมานั่งลงตรงข้ามกับคุณ ถึงแม้เขาจะเป็นถึงประธานบริษัทแต่ก็ยังทำตัวปกติเหมือนพนักงานทั่วไป

“ไม่ดีกว่าอ่ะ คุณจะไปจ่ายตลาดพรุ่งนี้วันครบรอบ 3 ปีที่คบกัน คุณอยากทำอะไรให้พิเศษหน่อย” พูดไปก็ยิ้มไป แต่คนที่นั่งอยู่ตรงหน้ากลับชาไปทั้งตัว หัวใจที่กระแทกอกแรงตุบๆจนอึดอัดไปทั้งอก เจ็บปวดแต่จะทำยังไงได้ เขาจะทำยังไงดี

“คุณ...” เสียงในลำคอที่หายไป ลำคอแห้งผากขึ้นมาจากก้อนในลำคอที่ต้องฝืนกลืนลงไปทำตัวให้เป็นปกติที่สุด

“ไม่เห็นต้องรีบเลยคุณ แป๊บเดียวเอง พรุ่งเย็นเลยนี่นา” พยามยามโน้มน้าวให้คุณอยู่กับนานที่สุด ไม่อยากให้กลับห้องไปอยู่คนเดียว หรือเจอใครอีกคน....

“อ่า  นั่นสินะ งั้นไปก็ได้” คุณยิ้มอีกครั้งอย่างที่เคยทำ ยิ้มที่ใครเห็นก็ต้องตกหลุมรัก แต่เพียงคนเดียวที่ได้รักของคุณไป เพียงคนเดียวและคงเป็นคนสุดท้ายที่ได้ไป

“ขอบคุณที่มาส่งนะมินจุน ขอบคุณที่เลี้ยงกาแฟด้วย อร่อยมากเลย” บอกลามินจุนที่เดินขึ้นมาส่งถึงหน้าห้องเหมือนทุกครั้ง

“พรุ่งนี้เดียวฉันมารับไปซื้อของนะ”

“ได้สิ ขับรถกลับดีๆนะ” บอกลาเพียงเท่านั้นก่อนจะเปิดประตูห้องเข้าไป เหลือแต่มินจุนที่ยืนจ้องประตูขยับตัวพิงกำแพงหน้าห้องฟังเสียงคนในห้องสักพัก ก่อนจะกลับไป

อีกเช้าที่อากาศสดชื่น แสงแดดที่กระทบมายังเตียงนอนปลุกร่างขาวให้ตื่นมารับเช้าวันเสาร์ที่สดใส วันนี้คุณรีบตื่นเป็นพิเศษ เพราะมีหลายอย่างที่ต้องเตรียมเลยหล่ะ ไหนจะต้องไปรับเค้กที่สั่งทำไว้ ต้องไปจ่ายตลาด ตกแต่งห้องอีก ถึงจะดูเป็นงานที่วุ่นวายแต่กลับมีความสุขเหลือเกินเมื่อนึกถึงรอยยิ้มของออีกคนที่เลิกงานมาเจอของขวัญวันครบรอบ 3 ปีที่เขาเตรียมไว้ให้

มินจุนมาตรงเวลานัดเสมอ เปิดประตูมาก็เจอมินจุนยืนรอที่หน้าห้องบอกหลายทีแล้วว่าให้เข้ามารอจะได้ไม่ต้องยืนปวดขา แต่มินจุนก็มักจะปฏิเสธเสมอถ้าไม่จำเป็น มินจุนดีกับเขาแบบนี้เสมอ เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดที่คุณเคยมี

“เฮ้อ เหนื่อยจัง” คุณทิ้งตัวลงนั่งกับโซฟาทั้งตัว วันทั้งวันหมดแรงกับการเลือกซื้อของ มินจุนเดินถือของเข้ามาไปวางที่โต๊ะเหลือบมองใบหน้าหวานที่แม้จะบ่นว่าเหนื่อยแต่รอยยิ้มกลับเปื้อนใบหน้าเหมือนบ่นไปงั้นๆมากกว่า

“ก็คุณซื้อของมาซะเยอะขนาดนี้ นี่ถ้าฉันไม่ไปด้วยจะทำยังไงเนี่ย” คุณหันมองข้าวของเต็มโต๊ะก็หัวเราะออกมาเสียงดัง ก็มันตื่นเต้นนี่นาไม่รู้ว่าอะไรสำคัญ จำเป็นบ้างก็ซื้อมาซะเยอะเผื่อไว้ก่อน ไม่อยากให้คืนนี้ต้องขาดอะไร

“ขอบใจมากนะ แต่จะเริ่มจากอะไรก่อนดีน้า” คุณลุกมาที่โต๊ะข้างมินจุนเปิดถุงเลือกของอย่างไม่รู้จะเริ่มที่อะไรก่อน ทำไมมันดูเยอะไปหมดแบบนี้นะ

“คุณไปทำอาหารเถอะ เดี๋ยวเรื่องตกแต่งห้องฉันทำเอง” มินจุนออกปากช่วยเหลือเขาอีกแล้ว เกรงใจนะแต่ก็เยอะจริงๆนั่นแหล่ะ ทำงานที่ถนัดน่าจะดีกว่า เสร็จแล้วจะได้ช่วยมินจุน คุณพยักหน้าเอื้อมมือกุมมือหนาเบาๆอย่างขอบคุณก่อนจะแยกไปเข้าห้องครัว ทิ้งความอุ่นที่ฝ่ามือไว้ให้มินจุนซึบซับอีกสักพักก่อนที่มันจะจางหายไป

คุณมองไปรอบๆห้องอีกครั้งหลังตกแต่งเสร๊จเรียบร้อย ห้องเรียบโล่งที่บัดนี้เต็มไปด้วยดอกกุหลาบขาวสลับแดงสีโปรดของทั้งคู่ โต๊ะทานอาหารกับเชิงเทียนแบบวินเทจน์ เทียนหอมถ้วยเล็กๆที่ถูกจุดรอบห้อง กลิ่นหอมอโรม่าอ่อนๆอบอวลทั่วทั้งห้อง อาหารสองชุดบนโต๊ะฝีมือของคุณเอง

“สองทุ่มแล้ว แทคจะกลับมาแล้วนี่นา” สายตาเหลือบไปมองนาฬิกา ได้เวลาเต็มที่แล้วทุกอย่างเรียบร้อยทันเวลาพอดี

“งั้นฉันกลับนะคุณ นายก็...” เสียงหายไปในลำคอซะดื้อๆ หมดคำจะพูดต่อลุกขึ้นเดินออกจากห้องไปทันที

“ขอบใจมากนะ” คุณตะโกนไล่หลังไป แม้จะไม่เข้าใจนักแต่ก็ไม่มีเวลาสนใจเท่าไหร่ ก็ตอนนี้เขายังไม่ได้เปิดไวน์แดงรสโปรดแทคเตรียมไว้เลยนี่นา

ผ่านไป 2 ชั่วโมงแต่นอกห้องคอนโดหรูของคุณยังมีอีกคนที่ยืนพิงผนังห้องที่เดิม ฟังเสียงคนในห้องเช่นเดิม ในมือกุมกุญแจดอกเล็กแน่น  ใจที่เริ่มช้ำระบมขยับกระแทกหน้าอกแรงขึ้นเรื่อยๆ ฟังเสียงคนในห้องที่ดังและเงียบหายไปเป็นระยะยิ่งทำให้เขาเจ็บปวด น้ำตาที่คลอหน่วยอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรได้ เสียงสะอื้นที่ทอดออกมา ยิ่งดังแรงขึ้นเท่าไหร่เหมือนใจของเขาถูกบีบแรงมากขึ้นเท่านั้น เจ็บ! เจ็บเหลือเกิน เขาจะทนเห็นคุณเป็นแบบนี้ไปได้อีกนานแค่ไหน เขาจะช่วยยังไงในเมื่ออีกคนไม่ยอม ไม่ยอมรับการช่วยเหลือของเขาเลย

“เพล้ง!” 

เหมือนดึงใจให้กระตุกวูบ มินจุนรีบคลายมือใช้กุญแจไขห้องเข้าไปทันที ภาพที่เห็นเหมือนโดนกระทืบซ้ำที่หน้าอก หยดน้ำตาที่หล่นกระทบแก้มไม่ทันจะรู้ตัว

“คุณ!” มินจุนปรี่เข้าไปหาร่างขาวที่ทรุดนั่งข้างเตียงกอดรูปใบเดิมร้องไห้ตัวโยนปริ่มจะขาดใจ เสียงที่ตะโกนร้องเรียกชื่อคนรักก้องไปทั่วทั้งห้อง ผ้าห่มที่ถูกดึงจนยับย่นกองที่พื้นห้อง เขาดึงร่างขาวเข้ามากอดกดให้จมกับอกแกร่ง

“แทคไม่มา เขาไม่มาแล้วมินจุน ไม่มีอีกแล้ว” เสียงตะโกนปนสะอื้นดังก้องในอกเขา น้ำตาที่ไหลนองจนเสื้อเปียก แรงดิ้นสะบัดแรงๆเพื่อขืนตัวออกแต่เขาจะไม่ยอมปล่อยเด็ดขาด เขาจะไม่ยอมให้คุณเป็นแบบนี้อีกแล้ว อดีตที่โหดร้ายจะทำร้ายคุณอีกต่อไปไม่ได้แล้ว 1 ปีที่โหดร้ายมันมากเกินไปที่เขาจะทนเห็นได้อีกแล้ว กว่า 1 ปีที่แทคจากคุณไปด้วยอุบัติเหตุในวันครบรอบสองปีที่คบกันมันทำให้คุณเจ็บปวดมามากขนาดไหนเขารับรู้มันได้เสมอ แม้คุณจะทำตัวเป็นปกติต่อหน้าใครต่อใครกลับมาห้องความเงียบเหงาและความเจ็บปวดที่ถามโถมคุณเสมอ เสียงพูดคุยที่มีเพียงคนตัวเล็กคนเดียว และสะอื้นที่ดังลอดออกมาในทุกวันเขาทนฟังมันมานานเกินไป แต่เขาจะทำได้แค่ไหนเมื่อคุณไม่ยอมรับยังคงฝังตัวเองสู่ห้วงความทรงจำของวันวาน แม้เขาจะพยายามมากแค่ไหนแต่ก็อยากเกินไปเมื่อคุณไม่ยอมรับรู้เลยว่าแทคจากไปแล้ว

“คุณยังมีฉันนะ คุณ” น้ำตาผมที่เริ่มไหลออกมาอีกครั้งด้วยความทรมาน เขาเจ็บผมก็เจ็บไม่แพ้กัน

“แทค!!!  แทคทิ้งคุณทำไม กลับมา ได้โปรด! ” เสียงสะอื้นไห้ที่เบาลงจากความเหน็ดเหนื่อยที่ต้องร้องไห้มามานาน คุณหยุดดิ้นทิ้งตัวกอดเขาจนแน่นเหมือนโหยหาในอ้อมกอดอีกคน ถึงผมจะรู้แบบนั้นแต่ผมก็เต็มใจเสมอถ้ามันช่วยคุณได้ ผมกอดเขาไว้นาน ปลอบโยนให้คุณสงบลงจนรู้สึกได้ถึงแรงหายใจที่สม่ำเสมอ ผมลุกขึ้นอุ้มร่างเล็กที่หลับไปค่อยๆวางลงบนเตียงใหญ่ที่มีรูปแทคยอนวางบนหมอนอีกใบข้างๆ ในอ้อมกอดที่ยังคงมีกอดรูปแทคแน่นไม่ยอมปล่อยแม้จะหลับไปแล้ว

“ฉันจะทำยังไงให้นายผ่านมันไปได้สักที คุณ...”  ผมปาดน้ำตาลวกๆก่อนจะเริ่มเก็บข้าวของที่หล่นแตกกระจายเต็มพื้นห้อง อาหารที่คุณตั้งใจทำที่ตอนนี้ลงไปกองที่พื้น มีเพียงรูปแทคที่ยังคงวางที่โต๊ะฝั่งตรงข้ามเท่านั้น

...........

“เช้าแล้วนะ ตื่นได้แล้ว คนดีของแทค” เสียงทุ้มกระซิบข้างหูเบาๆ มือหนาลูกกลุ่มผมของคนร่างขาวบนเตียง

“แทค!”  เพียงลืมตาตื่นมาเจอคนรัก คุณก็โผเข้ากอดเอวแกร่งแน่น ซุกหน้ากับตักหนาอย่างเต็มตื้น

“ไม่อยากตื่น คุณยังไม่อยากตื่น” ส่ายหน้ากับตักหนางอแงให้อีกคนต้องอมยิ้มเล็กๆ มือหนายังคงลูบหัวทุยต่อ สายตาอ่อนโยนที่ส่งให้กับรอยยิ้มละมุนที่หม่นลงเรื่อยๆเมื่อนึกถึงสิ่งที่กำลังจะมาถึง

“แต่แทคต้องไปไปแล้วนะ คุณต้องอยู่กับวันนี้และวันพรุ่งนี้ให้ได้นะ ไม่มีแทคคุณต้องดูแลตัวเองดีๆนะ” ยังไม่ทันพูดจบคุณรีบลุกขึ้นมองหน้าคนรักทันที สายตาที่ไหวระริกสบจ้องกับตาคมที่แม้จะยิ้มอยู่แต่กลับเศร้าเหลือเกิน

“แทครักคุณนะ จะรักตลอดไป” สิ้นเสียงร่างสูงลุกขึ้นยืนเตรียมตัวหันหลังเดินออกจากห้องไป คุณได้แต่มองตามแผ่นหลังหนา อยากจะลุกออกไปรั้งไว้แต่กลับไร้เรี่ยวแรงได้แต่นั่งมองแผ่นหลังที่ค่อยๆเดินจากไปอย่างไม่มีวันหวนมา น้ำตาที่เริ่มไหลรินอีกครั้ง และอีกครั้ง

“คุณ!!” แรงเขย่าแขนแรงๆช่วยปลุกจากภวังค์ แสงที่กระทบเปลือกตาทำให้ตกกดปิดลงไปอีกครั้ง

“คุณร้องไห้ทำไม ฝันร้ายหรอ” ฝันร้าย? ร้องไห้? เมื่อเอามือปาดหางตา กอปรกับแรงหอบสะอื้นจึงได้รู้ว่าเขาร้องไห้จริง และเพียงแค่นึกถึงความฝันมันก็เหมือนกระชากใจเขาให้เจ็บอีกครั้ง เมื่อใครอีกคนที่เฝ้าไม่อยู่แล้ว แม้จะรู้ตัวดีตลอดเวลา 1 ปีที่ผ่านมาแต่มันยากเกินไปที่จะรับได้ ความรักและความอบอุ่นเพียงหนึ่งเดียวที่เขามี คนที่เป็นดั่งหัวใจของเขา มันยากเกินไปที่จะทำใจได้

“คุณยังมีฉันนะ เชื่อใจฉันนะคุณ ให้ฉันช่วยนะ” อ้อมกอดอุ่นที่ดึงร่างเขาเข้าหา ความอบอุ่นแต่จะทีแผ่โอบล้อมแต่ไม่เคยเข้าถึงหัวใจได้อย่างที่อีกคนเคยมอบให้ แม้คุณจะกอดตอบมินจุนให้แน่นมากแค่ไหนมันก็ไม่เหมือนกัน แม้จะอยากรับความช่วยเหลือแต่ความจริงมันก็โหดร้ายเกินไป เขาอยากจะหลุดพ้นแต่ก็กลัวว่าจะลืมความสุขที่มีจนต้องร้องไห้แบบที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ เขากลัวเกินไป

มินจุนดึงคนในอ้อมกอดออกเล็กน้อย ปาดน้ำตาที่ซึมอยู่หางตา กอบกุมมือเรียวไว้หวังจะให้อบอุ่นที่เขามีไปให้ถึงก้นบึ้งหัวใจอีกคน จ้องมองในตาสวยที่บัดนี้แม้จะบวมช้ำแต่ยังคงงดงามเสมอ คุณสบตามองจ้องลึกแม้จะกลัวเหลือเกินแต่เขาก็อยากหลุดจากความเจ็บปวดนี้สักที สายตาที่เหมือนจะลังเลแต่คุณก็พยักหน้ากลับไป เหมือนหยดน้ำทิพย์ตกชโลมใจ มินจุนดึงคุณเข้ากอดเต็มรัก นี่คือสัญญาณการเริ่มต้น การเริ่มต้นใหม่ของจิตใจที่บอบช้ำมานาน ความทรมานที่กัดกร่อนใจดวงน้อยเขาจะบรรเทามันเองแม้สุดท้ายคุณจะไม่รักเขาก็ไม่เป็นไรแต่ขอให้ได้ช่วยคุณได้ก็พอ

ลมเย็นๆพัดผ่านจากหน้าต่างกระทบแก้มเนียนแต่ก็อบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก จ้องมองออกไปนอกหน้าต่างบานนั้น คุณกระชับกอดมินจุนแน่นขึ้นอีกครั้งเอียงหน้ารับลมเย็นๆให้สัมผัสผิวมากขึ้น

แทคยิ้มให้กับคนรักครั้งสุดท้ายก่อนจะหันหลังเดินจากไปอีกครั้ง ออกเดินทางในที่ที่เขาควรไปนานแล้ว

ลาก่อนคุณ .....

 จบแบบนี้เลยค่ะ 
อ่านแล้วเป็นยังไงกันบ้างฝากติชมด้วยค่า ไปละ ^^